Komunikacja alternatywna i wspomagająca cz.I WH-P-PSL-KAiW-cz.I
Pojęcie komunikacji (nadawca-odbiorca-komunikat)
Rozwój mowy dziecka (wpływ niepełnosprawności na etapy rozwoju mowy).
Funkcje mowy i języka.
Kompetencja językowa i komunikacyjna.
Partnerzy komunikacji.
Zastępcze metody komunikacji.
Użytkownicy wspomagających i alternatywnych metod komunikacji (AAC)
Omówienie wybranych metod AAC: Meoda Blissa, piktogramy, Makaton, PCS, SJM, PJM, Fonogesty, daktylografia,
Pomoce komunikacyjne (tablice komunikacyjne, systemy wspomagające).
Diagnoza kompetencji komunikacyjnych.
Dziecko niemówiące w szkole - budzenie świadomości indywidualizacji doboru metod komunikacji alternatywnej i wspomagającej do możliwości psychofizycznych uczniów z zaburzeniami porozumiewania się.
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Efekty kształcenia
Słuchacz zna metody terapii wspomagających proces usuwania zaburzeń mowy.
Słuchacz potrafi umiejętnie nawiązać kontakt z osobą poddaną terapii i
jego rodzicami/opiekunami
Słuchacz rozwija empatię i wrażliwość na problemy swoich pacjentów i
innych osób dotkniętych zaburzeniami mowy.
Słuchacz kształci swoje kompetencje komunikacyjne.
Słuchacz posiada wiedzę pedagogiczną na temat rozwoju mowy, miejsca komunikacji w codziennym życiu człowieka z niepełnosprawnością
Posiada podstawową wiedzę pedagogiczną na temat alternatywnych metod komunikowania się podczas działalności pedagogicznej (dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej), terapeutycznej, rehabilitacyjnej w odniesieniu do osób niepełnosprawnych, ich prawidłowości i zakłóceń.
Potrafi wyjaśnić podstawowe pojęcia związane z komunikacją alternatywną i wspomagającą.
Posiada podstawową, uporządkowaną wiedzę na temat sposobów pracy z dzieckiem nie posługującym się mową werbalną.
Zna wybrane systemy AAC, potrafi omówić ich specyfikę, wie jakie aspekty obejmuje diagnoza kompetencji komunikacyjnych dziecka z zaburzeniami komunikacji. Ma wiedzę dotyczącą edukacji uczniów z
zaburzeniami komunikacji. Wie jakiego wsparcia wymagają uczniowie oraz do kogo powinien skierować rodziców dziecka z zaburzeniami w komunikacji.
Ma świadomość konieczności stałego zdobywania i poszerzania wiedzy dotyczącej wprowadzania i stosowania różnych form komunikacji alternatywnej i wspomagającej
Jest zdolny do konstruktywnego komunikowania się z osobami będącymi i niebędącymi specjalistami w tej dziedzinie
Literatura
Błeszyński J.J. (red.) Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, IMPULS, Kraków 2009
Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;
Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;
Warrick A., Porozumiewanie się bez słów., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 1999;
Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin
Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań
Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin
Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3
Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;
Styczek I.; Logopedia.; Warszawa 1980;
Biuletyny Stowarzyszenia “Mówić bez Słów”
Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: