Homiletyka fundamentalna WT-R-HFU
1. Miejsce i rola homiletyki w strukturze nauk teologicznych.
2. Magisterium o przepowiadaniu Słowa Bożego.
3. Postacie słowa Bożego.
4. Relacja między przepowiadaniem a Kościołem.
5. Istota przepowiadania.
6. Pierwszorzędny i narzędny podmiot przepowiadania.
7. Przedmiot przepowiadania.
8. Adresaci przepowiadania.
9. Cele przepowiadania.
10. Skuteczność zbawcza przepowiadania.
11. Relacja między słowem a sakramentem.
12. Typologia przepowiadania.
13. Homilia jako podstawowa jednostka przepowiadania.
14. Homilia a kazanie.
15. Przepowiadanie w służbie (nowej) ewangelizacji.
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Punkty ECTS
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
WIEDZA
EK nr 1.
Student „prezentuje uporządkowaną i pogłębioną wiedzę dotyczącą teologii przepowiadania Słowa Bożego.
Ndst (2): nie potrafi zaprezentować teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego;
Dst (3): potrafi poprawnie zaprezentować podstawy teologiczne przepowiadania Słowa Bożego ogólnie objaśniając ich sens;
Db (4): szczegółowo prezentuje podstawy teologiczne przepowiadania Słowa Bożego, charakteryzując ich istotę, cele, skuteczność zbawczą, elementy konstytutywne;
Bdb (5): szczegółowo prezentuje podstawy teologiczne przepowiadania Słowa Bożego, w sposób pogłębiony charakteryzując ich istotę, cele, skuteczność zbawczą, elementy konstytutywne oraz wskazując na przykłady ich naruszania w praktyce.
EK nr 2.
Student „wymienia aktualne problemy badawcze w zakresie teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego”.
Ndst (2): nie potrafi zaprezentować aktualnych problemów badawczych w zakresie teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego;
Dst (3): potrafi ogólnie zaprezentować aktualne problemy badawcze w zakresie teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego;
Db (4): szczegółowo prezentuje aktualne problemy badawcze w zakresie teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego;
Bdb (5): szczegółowo prezentuje aktualne problemy badawcze w zakresie teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego, w sposób pogłębiony charakteryzując stan badań oraz proponując ich nowe kierunki.
UMIEJĘTNOŚCI
EK nr 3.
Student „analizuje, prezentuje oraz wykorzystuje dokumenty homiletyczne Kościoła do określania teologicznych podstaw przepowiadania słowa Bożego i krytycznego oceniania praktyki przepowiadania w ich świetle”.
Ndst (2): nie potrafi zaprezentować dokumentów homiletycznych Kościoła;
Dst (3): wymienia i w ogólny sposób analizuje najważniejsze dokumenty homiletyczne Kościoła pod kątem teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego;
Db (4): wymienia i szczegółowo analizuje wskazane dokumenty homiletyczne Kościoła pod kątem teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego;
Bdb (5): w oparciu o wskazane przykłady z praktyki przepowiadania, odwołuje się krytycznie do zauważonych błędów pod kątem teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego i proponuje ich korektę z uwzględnieniem wskazań dokumentów homiletycznych Kościoła.
EK nr 4.
Student „posługuje się posiadaną wiedzą i umiejętnościami prowadząc dyskusję naukową lub czynnie uczestnicząc w debacie poświęconej szczegółowym problemom z zakresu homiletyki fundamentalnej".
Ndst (2): nie potrafi wymienić szczegółowych problemów z zakresu homiletyki fundamentalnej;
Dst (3): w ogólny sposób wymienia szczegółowych problemy z zakresu homiletyki fundamentalnej;
Db (4): wymienia i charakteryzuje problemy z zakresu homiletyki fundamentalnej, prowadząc dyskusję naukową lub czynnie uczestnicząc w debacie naukowej na ich temat;
Bdb (5): wymienia i szczegółowo charakteryzuje problemy z zakresu homiletyki fundamentalnej, prowadząc dyskusję naukową lub czynnie uczestnicząc w debacie naukowej na ich temat, proponują twórcze ich rozwiązanie.
KOMPETENCJE
EK nr 5.
Student „uczestniczący w zajęciach uzasadnia potrzebę weryfikacji własnej praktyki przepowiadania pod kątem wierności dokumentom Magisterium w kontekście teologicznych podstaw przepowiadania Słowa Bożego, będąc kreatywnym pod kątem jej udoskonalania i rozwoju”.
Ndst (2): nie potrafi podać teologicznych kryteriów przepowiadania;
Dst (3): ogólnie wymienia najważniejsze teologiczne kryteria przepowiadania, odnosząc je w ogólny sposób do swojej praktyki przepowiadania;
Db (4): wymienia i analizuje najważniejsze teologiczne kryteria przepowiadania, odnosząc się krytycznie do swojej praktyki przepowiadania;
Bdb (5): w oparciu o wskazane przykłady ze swojej praktyki przepowiadania odwołuje się do teologicznych kryteriów przepowiadania, dokonując ich korekty i proponując twórczej zmiany.
Kryteria oceniania
Metoda weryfikacji efektów kształcenia: egzamin końcowy.
Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest aktywna i obowiązkowa obecność w prowadzonych zajęciach oraz egzamin ustny obejmujący znajomość lektur i treści wykładu.
Literatura
Literatura:
Franciszek, Adhortacja apostolska Evangelii gaudium, Watykan 2013.
Benedykt XVI, Adhortacja apostolska Verbum Domini, Watykan 2010.
Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Dyrektorium homiletyczne, Watykan 2015.
Broński W., Homilia w dokumentach Kościoła współczesnego, Lublin 1999.
Dyk S., Nowa ewangelizacja. Konkretne wyzwanie, Gubin 2015.
Dyk S., Podmiot przepowiadania homilijnego w świetle współczesnych dokumentów Kościoła, „Kieleckie Studia Teologiczne” 8 (2009), s. 283-297.
Lewandowski T., Kościelna posługa słowa: opis terminologii stosowanej w Polsce, „Studia Włocławskie 5 (2002), s. 179-197.
Lewek A., Współczesna odnowa kaznodziejstwa. Zarys homiletyki ogólnej, Warszawa 1980.
Przyczyna W.(red.), Fenomen kazania, Kraków 1984.
Przyczyna W.(red.), Słuchacz słowa, Kraków 1998.
Przyczyna W., Siwek G., O metodologii homiletyki, „Studia Nauk Teologicznych” 2007, t. 2, s. 289-300.
Siwek G., Przepowiadanie słowa Bożego, w: R. Kamiński (red.), Teologia pastoralna szczegółowa, t. 2, Lublin 2002, s. 131-179.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: