Apostolat maryjny w zbawczej misji Kościoła WT-KRS-AL-AM

Ukazując apostolat Maryjny zwrócimy szczególną uwagę na zasadniczą postawę życia w pełni przemienionego w Chrystusie na wzór Niepokalanej Matki Chrystusa i Kościoła, która wskazuje drogę rozwoju od dobrego ku lepszemu, przezwyciężania prób i pokus oraz dążenia do coraz większej efektywności apostolskiej. Nie jest dziełem przypadku, że św. Paweł VI, wykładając w adhortacji Marialis cultus zasady sprawowania kultu Matki Bożej, oprócz należnej Jej czci, płomiennej miłości, ufnego błagania w modlitwie, służby miłości, zdumienia i podziwu, połączonego ze wzruszeniem, a także innych aktów, podkreśla konieczność czynnego naśladowania Jej postaw (por. MC 22). Należy też zauważyć, że św. Jan Paweł II był przekonany, że Maryja wprowadza chrześcijanina „w kontemplację piękna oblicza Chrystusa i w doświadczenie głębi Jego miłości” (RVM 1.14). Nierzadko też podkreślał potrzebę modlitwy nie tyle do Maryi, co raczej z Maryją do Boga i do Chrystusa (por. RVM 13-17). W takich przejawach naśladowania Matki Najświętszej chodzi ostatecznie o zjednoczenie z Bogiem, którego doskonałym wzorem jest właśnie Niepokalana Maryja i którego Ona sama - jako Królowa Apostołów - pragnie dla świata odrodzonego przez Chrystusa i oczekującego swego eschatycznego wyzwolenia oraz wiekuistego spełnienia w Królestwie Bożym.