Komunikowanie polityczne WS-PO-KomPol
Zagadnienia:
1. Komunikowanie – rys historyczny.
2. Komunikowanie polityczne – istota, definicje, podejścia badawcze.
3. Typy, formy i systemy komunikowania politycznego.
4. Uczestnicy komunikowania politycznego – politycy, instytucje polityczne, media, obywatele (wzajemne relacje).
5. Ewolucja mediów do koncepcji "czwartej władzy".
6. Propaganda - rys historyczny.
7. Strategie komunikacyjne.
8. Profesjonalizacja komunikowania politycznego.
E-Learning
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Wiedza:
EK 1 - wie czym jest komunikowanie polityczne i zna jego podstawowe formy, prawidłowo opisuje pozycje uczestników tego procesu a także relacje między nimi.
EK 2 - ma wiedzę na temat rozwoju badań nad komunikowaniem politycznym i oddziaływaniem mediów; zna i rozumie zasady skutecznej komunikacji politycznej.
Umiejętności:
EK 3 - potrafi wymieniać i charakteryzować rożne formy komunikowania politycznego a także zastosować odpowiednie strategie
EK 4 - ma umiejętności rozróżnienia dobrego komunikowania od złego komunikowania i potrafi to wykorzystać w aktywności pozaakademickiej
Kompetencje:
EK 5 - jest otwarty do podejmowania działalności publicznej i w dostosowuje swoje zachowanie i strategie komunikacyjne do konkretnej sytuacji.
EK 6 -szanuje odmienne poglądy, przestrzega zasad prawa, etyki oraz norm współżycia społecznego
Kryteria oceniania
quizy, analizy
Egzamin końcowy
Literatura
1. T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 1999.
2. Janina Fras, Komunikacja polityczna. Wybrane zagadnienia gatunków i języka wypowiedzi, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2005.
3. B. Dobek-Ostrowska (red.), Współczesne systemy komunikowania, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1998.
4. B. Dobek-Ostrowska (red.), Transformacja systemów medialnych w krajach Europy Środkowo-Wschodniej po 1989 roku, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2002.
5. A. Kozłowska, Oddziaływanie mass mediów, Szkoła Główna Handlowa, Warszawa 2006.
6. M. Kunczik, A. Zipfel, Wprowadzenie do nauki o dziennikarstwie i komunikowaniu, Scholar, Warszawa 2000.
7. J. Bobryk, Świadomość człowieka w epoce mediów elektronicznych, Polskie Towarzystwo Semiotyczne, Warszawa 2004.
8. W. Ferenc, R. Mrówka, S. Wilkos, Komunikacja polityczna. Jak wygrać wybory?, LTW, Warszawa 2004.
9. W. Pisarek, Nowa retoryka dziennikarska, Universitas, Kraków 2002.
10. J. Sobczak, Prawo prasowe. Podręcznik akademicki, Muza SA, Warszawa 2000.
11. A. Pratkanis, E. Aronson, Wiek propagandy. Używanie i nadużywanie perswazji na co dzień, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004.
12. G. Ritzer, McDonaldyzacja społeczeństwa, Muza SA, Warszawa 1997.
13. W.J. Ong, Oralność i piśmienność. Słowo poddane technologii, KUL, Lublin 1992.
14. P. Bourdieu, O telewizji. Panowanie dziennikarstwa, Wydanictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: