Typologie zaburzeń mowy WNP-P-TZM
Przedmiotem zajęć jest przedstawienie klasyfikacji zaburzeń mowy, języka i komunikacji ze szczególnym uwzględnieniem patomechanizmów.
Celem jest zapoznanie słuchaczy z różnicami między poszczególnymi klasyfikacjami oraz praktycznymi aspektami wynikającymi ze stosowania konkretnej terminologii w praktyce logopedycznej.
Dyscyplina naukowa, do której odnoszą się efekty uczenia się
E-Learning
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Wymagania wstępne
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Słuchacz:
I. Wiedza
- zna podstawową terminologię z zakresu typologii zaburzeń mowy
- zna klasyfikacje zaburzeń mowy
- dysponuje wiedzą, na podstawie której potrafi diagnozować zaburzenia mowy
II. Umiejętności:
- potrafi definiować pojęcia związane z diagnozą logopedyczną
- potrafi interpretować i różnicować poszczególne zaburzenia mowy
III. Kompetencje społeczne:
- ma świadomość ciągłej potrzeby rozwijania swojej wiedzy
- dokonuje właściwej samooceny swojej wiedzy
Kryteria oceniania
- obecność na zajęciach
- aktywność na zajęciach
- zaliczenie
Literatura
Bishop D.V.M., Snowling M.J., Thompson P.A., Greenhalgh T. (2017). Catalise: A multinational and multidisciplinary delphi consensus study. Identyfying language imapirments in children. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28369935/
Dilling-Ostrowska E. (1990). Zaburzenia mowy. [w:] Czochańska J. (red.) Neurologia dziecięca. Warszawa: PZWL.
Drewniak-Wołosz E., Paluch A. (2009). Niedokształcenie mowy o typie afazji – rozważania nad kryteriami diagnozy. Logopeda 1 (7).
Grabias S., Panasiuk J., Woźniak T. (2015). Standardy postępowania logopedycznego. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
Herzyk A. (1992). Afazja i mutyzm dziecięcy – wybrane zagadnienia diagnozy i terapii. Lublin: Polska Fundacja Zaburzeń Mowy.
Jastrzębowska G. (1999). Afazja, dysfazja dziecięca. [w:] Gałkowski T., Jastrzębowska G. (red.). Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Opole: Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego.
Jauer-Niworowska O., Emiluta-Rozya D. (2021). Logopedyczne i psychologiczne aspekty diagnozowania zaburzeń mowy. Warszawa: Wydawnictwo APS.
Kaczmarek L. (1966). Nasze dziecko uczy się mowy. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie.
Kordyl Z. (1968). Psychologiczne problemy afazji dziecięcej. Warszawa: PWN.
Kurowska M. (2021). Diagnoza i terapia w przypadku zaburzeń rozwoju mowy i języka pochodzenia korowego. [w:] Domagała A., Mirecka U. (red.) Logopedia przedszkolna i wczesnoszkolna. Diagnozowanie i terapia zaburzeń mowy. Tom 2. Gdańsk: Harmonia Universalis.
Leonard B.L. (2006). SLI – specyficzne zaburzenie rozwoju językowego. O dzieciach, które nie potrafią mówić. Gdańsk: GWP.
Maruszewski M. (1966). Afazja. Zagadnienia teorii i terapii. Warszawa: PWN.
Mierzejewska H., Emiluta-Rozya D. (1997). Projekt zestawienia form zaburzeń mowy. Audiofonologia, tom X.
Otrębski W., Mariańczyk K., Amilkiewicz-Marek A., Bieńkowska K.I., Domagała-Zyśk E., Kostrubiec-Wojtachnio B., Papuda-Dolińska B., Pisula E. (2022). Standardy przebiegu oceny funkcjonalnej oraz planowania wsparcia edukacyjno-specjalistycznego w przypadku występowania następujących trudności: uszkodzenie słuchu; dysfunkcja wzroku; specyficzne zaburzenia uczenia się; zaburzenia rozwoju mowy i języka; zaburzenia rozwoju intelektualnego; zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD); zaburzenia zachowania i emocji. Lublin: Wydawnictwo KUL.
Panasiuk J. (2008). Standard postępowania logopedycznego w przypadku alalii i niedokształcenia mowy o typie afazji. Logopedia nr 37.
Panasiuk J. (2010). Zaburzenia mowy u dzieci chorych neurologicznie – diagnoza i terapia logopedyczna. [w:] Cyl B. (red.) Różne aspekty rozwoju mowy. Katowice: Regionalny Ośrodek Metodyczno-Edukacyjny METIS.
Parol U. (1997). Dziecko z niedokształceniem mowy. Warszawa: WSiP.
Pruszewicz A. (1992). Foniatria kliniczna. Warszawa: PZWL.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: