Obecność duchownych w środkach społecznej komunikacji WK-KRS-ODSSK
Wykład zostanie poświęcony krytycznemu omówieniu prawodawstwa kościelnego, które w głównej mierze dotyczy troski Kościoła o wspieranie właściwego używania środków społecznej komunikacji. Istniejące prawodawstwo kościelne w tej materii jest stosowane w życiu Kościoła. Nie można jednak stwierdzić, że stanowi ono jasny i kompletny zbiór norm, dlatego dla pełnego obrazu należy sięgnąć do lektury tekstów Magisterium. Powstały one jednak jako narzędzia nie tyle prawne, ile raczej duszpasterskie.
W czasie zajęć zostanie przeprowadzona szczegółowa analiza norm zawartych w tytule IV księgi III KPK z 1983 roku: Środki społecznego przekazu, w szczególności książki oraz w innych miejscach kodeksu. Przedstawione będą trudności legislacyjne, znajdujące uzasadnienie w dyskusji konsultorów Papieskiej Komisji do spraw rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego, a także różnice i niejednoznaczność w Kodeksie odnośnie do zezwolenia i aprobaty oraz wątpliwość co do zasadności zaliczenia książek drukowanych i wszystkich pism do środków społecznej komunikacji. W powiązaniu z normami ustanawiającymi obowiązek ochrony środków komunikacji ze strony pasterzy przeanalizowane zostaną obowiązki w tym zakresie przełożonych zakonnych, określone zarówno w Kodeksie, jak i w Instrukcji Kongregacji Nauki Wiary z 1992 roku O niektórych aspektach wykorzystania środków społecznego przekazu w promocji nauki wiary.
|
W cyklu 2021/22_Z:
Wykład zostanie poświęcony krytycznemu omówieniu prawodawstwa kościelnego, które w głównej mierze dotyczy troski Kościoła o wspieranie właściwego używania środków społecznej komunikacji. Istniejące prawodawstwo kościelne w tej materii jest stosowane w życiu Kościoła. Nie można jednak stwierdzić, że stanowi ono jasny i kompletny zbiór norm, dlatego dla pełnego obrazu należy sięgnąć do lektury tekstów Magisterium. Powstały one jednak jako narzędzia nie tyle prawne, ile raczej duszpasterskie. |
W cyklu 2023/24_Z:
Wykład zostanie poświęcony krytycznemu omówieniu prawodawstwa kościelnego, które w głównej mierze dotyczy troski Kościoła o wspieranie właściwego używania środków społecznej komunikacji. Istniejące prawodawstwo kościelne w tej materii jest stosowane w życiu Kościoła. Nie można jednak stwierdzić, że stanowi ono jasny i kompletny zbiór norm, dlatego dla pełnego obrazu należy sięgnąć do lektury tekstów Magisterium. Powstały one jednak jako narzędzia nie tyle prawne, ile raczej duszpasterskie. |
E-Learning
W cyklu 2020/21_Z: E-Learning (pełny kurs) | W cyklu 2021/22_Z: E-Learning |
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
EK_W_1: Student definiuje pojęcia i instytucje związane z posługiwaniem się środkami społecznej komunikacji. Wskazuje obowiązki i możliwości działania w zakresie realizacji celów i zadań własnych Kościoła. Posiada wiedzę w zakresie uprawnień Kościoła w zakresie używania środków społecznej komunikacji.
EK_U_1: Student stosuje wskazania Magisterium dla używania mediów; odnosi normy prawa kościelnego i państwowego do używania środków społecznej komunikacji. Przygotowuje potrzebną dokumentację.
EK_U_2: Analizuje rozwój relacji Kościół-państwo w odniesieniu do używania środków społecznej komunikacji. Wdraża wymogi prawa kanonicznego w przestrzeń posługiwania się mediami.
EK_K_1: Rozumie potrzebę ciągłego dokształcania się i rozwoju zawodowego. Dostrzega i formułuje nowe problemy w zakresie komunikacji społecznej. Samodzielnie podejmuje i inicjuje działania w odniesieniu do tej przestrzeni działalności Kościoła. Ma świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa i tradycji kanonicznej oraz norm Kościoła w tej przestrzeni.
Kryteria oceniania
Wykład kończy się egzaminem ustnym.
Wiedza:
-na ocenę 2 (ndst.): student nie zna podstawowych norm kodeksowych odnoszących się do środków społecznej komunikacji; nie wie jakich zagadnień dotyczą poszczególne przepisy, nie potrafi zdefiniować podstawowych pojęć i terminów, nie zna obowiązków podmiotów odpowiedzialnych za używanie środków społecznej komunikacji w Kościele katolickim.
-na ocenę 3 (dst.): student zna podstawowe normy z tego zakresu; częściowo tylko wie jakich zagadnień dotyczą poszczególne przepisy, potrafi zdefiniować niektóre podstawowe pojęcia i terminów, zna niektóre obowiązki podmiotów odpowiedzialnych za używanie środków społecznej komunikacji w Kościele katolickim.
-na ocenę 4 (db): student dobrze zna podstawowe normy z tego zakresu; wie jakich zagadnień dotyczą poszczególne przepisy, potrafi zdefiniować prawie wszystkie podstawowe pojęcia i terminy, zna dobrze obowiązki podmiotów odpowiedzialnych za używanie środków społecznej komunikacji w Kościele katolickim.
-na ocenę 5 (bdb): student bardzo dobrze zna wszystkie normy z tego zakresu; doskonale wie jakich zagadnień dotyczą poszczególne przepisy, potrafi zdefiniować wszytskie pojęcia i terminy, zna wszystkie obowiązki podmiotów odpowiedzialnych za używanie środków społecznej komunikacji w Kościele katolickim.
Umiejętności:
-na ocenę 2 (ndst.): student nie potrafi posługiwać się przepisami kodeksowymi dotyczącymi środków społecznej komunikacji; nie potrafi zdefiniować podstawowych pojęć.
-na ocenę 3 (dst.): student słabo posługuje się przepisami kodeksowymi dotyczącymi środków społecznej komunikacji; słabo interpretuje i uzasadnia podstawowe obowiązki związane z komunikacją społeczną w Kościele katolickim.
-na ocenę 4 (db): odnosi normy kodeksowe do posługiwania się środkami społecznej komunikacji; analizuje problemy; określa wymogi, charakteryzuje obowiązki osób odpowiedzialnych za używanie środków społecznej komunikacji.
-na ocenę 5 (bdb): potrafi wdrożyć wymogi prawa kanonicznego w używanie środków społecznej komunikacji; ocenia obowiązki od strony prawnej; opracowuje projekty; projektuje działania; w pogłębiony sposób potrafi analizować problematykę środków społecznej komunikacji w przestrzeni Kościoła katolickiego.
Kompetencje:
-na ocenę 2 (ndst.): student nie docenia znaczenia norm kanonicznych w odniesieniu do środków społecznej komunikacji.
-na ocenę 3 (dst.): student dostrzega nowe problemy w zakresie używania środków społecznej komunikacji; ma świadomość wpływu Magisterium kościelnego na normy prawa kanonicznego.
-na ocenę 4 (db): jest krytycznym wobec współczesnej rzeczywistości; potrafi dyskutować o nowych problemach oraz formułować kanoniczne propozycje ich rozwiązania; rozumie potrzebę ciągłego dokształcania się.
-na ocenę 5 (bdb): ma świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa i tradycji kanonicznej w przestrzeni posługiwania się środkami społecznej komunikacji w Kościele katolickim; samodzielnie podejmuje i inicjuje działania profesjonalne w odniesieniu do używania mediów w oparciu o prawo kanoniczne.
Literatura
LITERATURA OBOWIĄZKOWA:
Codex Iuris Canonici, auctoritate Joannis Pauli PP. promulgatus, Kodeks Prawa Kanonicznego. Przekład polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu, 25.01.1983, Poznań 1984.
KAMIŃSKI R., Prawna ochrona środków społecznej komunikacji, Marki 2016.
KONFERENCJA EPISKOPATU POLSKI, Normy Konferencji Episkopatu Polski dotyczące występowania duchownych i osób zakonnych oraz przekazywania nauki chrześcijańskiej w audycjach radiowych i telewizyjnych, 11–12 czerwca 2004, w: P. SOBCZYK, P. SOBCZYK (red.), Prawo wyznaniowe. Wybór źródeł, Warszawa 2005, s. 476–479.
KONGREGACJA NAUKI WIARY, Instrukcja o niektórych aspektach wykorzystania środków społecznego przekazu w promowaniu nauki wiary, 30 marca 1992, w: J. KRÓLIKOWSKI, Z. ZIMOWSKI (red.), W trosce o pełnię wiary. Dokumenty Kongregacji Nauki Wiary 1966–1994, Tarnów 1997, s. 381–389.
Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską z 28 lipca 1993, Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318.
SOBÓR WATYKAŃSKI II, Dekret o środkach społecznego przekazu Inter mirifica, 4 grudnia 1963 w: TENŻE, Konstytucje – Dekrety – Deklaracje, Poznań 2012, s. 87–95.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA:
DOMASZK A. Możliwości zastosowania internetu w misji Kościoła katolickiego, Kraków 2013.
GŁÓDŹ S., Nadzór biskupa diecezjalnego nad środkami społecznego przekazu, w: MAJER P., (red.), Biskup pasterz diecezji. Materiały z sympozjum: Biskup diecezjalny a duszpasterstwo i apostolstwo wiernych, Kraków 2003, s. 41–52.
KAMIŃSKI R., Teologiczne i prawne podstawy korzystania z nowoczesnych technologii informacyjno-komunikacyjnych w realizacji munus docendi Kościoła, Warszawa 2019;
LIS M. (red.), Orędzia papieskie na Światowe Dni Komunikacji Społecznej 1967–2002, Poznań 2002.
NIWIŃSKI A., Środki informatyczne w katechetycznej działalności Kościoła, Kraków 2004.
PAWLUK T., Prawo kanoniczne według Kodeksu Jana Pawła II, t. IV, Olsztyn 1990.
RAKOCZY T., Prawo Kościoła Katolickiego do środków społecznego przekazu w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. i w konkordatach posoborowych, Gniezno 2005.
SYRYJCZYK J., Kanoniczne prawo karne. Część szczególna, Warszawa 2003.
|
W cyklu 2021/22_Z:
LITERATURA OBOWIĄZKOWA: LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA: |
W cyklu 2023/24_Z:
LITERATURA OBOWIĄZKOWA: LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA: |
Uwagi
|
W cyklu 2021/22_Z:
Zajęcia prowadzone metodą hybrydową |
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: