Przemiany form dramatycznych WH-SP-T-I-3-Przem-Z
Przedmiot zakłada poznanie historii dramatu europejskiego od starożytności do połowy XX wieku w aspekcie przemian jego poetyki. Analizie i interpretacji zostaną poddane utwory należące do kanonu dramatu europejskiego. Dla ich przeprowadzenia omówimy podstawowe definicje i kategorie z zakresu teorii dramatu. Formę dramatyczną traktujemy jako narzędzie poznania wybranych aspektów kultury danej epoki (teatr, filozofia, myśl społeczna). Szczególna uwagę poświecimy obrazowi praktyk społecznych i kulturalnych zapisanych w wybranych dramatach. Skoncentrujemy się także na konfliktach dramatycznych, traktowanych jako forma artystycznej transgresji konfliktów społecznych epoki. Metodologię pracy nad tekstami oprzemy na ustaleniach filologii, teatrologii, performatyki i poetyki kulturowej. Wybieramy teksty reprezentatywne dla danej epoki, dążąc do ukazania przemian najważniejszych kategorii dramatycznych: bohatera, miejsca, czasu, akcji, świata przedstawionego, języka dialogu i monologu dramatycznego, paraktekstów dramatycznych, stylu i tekstowej kompozycji dramatu. Naszym analizom towarzyszyć będzie refleksja na temat konwencji teatralnych, z którymi koresponduje forma dramatu, oraz przemian estetycznych epoki, w które wpisują się przemiany form dramatycznych.
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę ogólną i szczegółową z zakresu historii dramatu europejskiego
Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę o dramatach należących do europejskiego kanonu oraz ich kontekstach kulturowych.
Potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i poprawnie przekazywać informacje dotyczące dramatu europejskiego, a także na ich podstawie formułować sądy krytyczne.
Posiada pogłębione umiejętności w zakresie formułowania problemów badawczych, doboru metod i narzędzi badawczych oraz prezentowania wyników przeprowadzonych badań w sposób zgodny z normami stylistyki polskiej .
Ma świadomość poziomu swojej wiedzy, rozumie potrzebę uczenia się, rozwoju osobistego i uczestniczenia w kulturze przez całe życie, potrafi inspirować do tego inne osoby.
Kryteria oceniania
Bardzo dobrą ocenę uzyskuje student, który w pełni opanował przewidziany przez prowadzącego zakres wiedzy o dramacie europejskim oraz ich kontekstach kulturowych.
Potrafi biegle wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i przekazywać informacje dotyczące historii dramatu europejskiego, a także na ich podstawie formułować sądy krytyczne.
Posiada pogłębione umiejętności w zakresie formułowania problemów badawczych, doboru metod i narzędzi badawczych oraz prezentowania wyników przeprowadzonych badań w sposób zgodny z normami stylistyki polskiej .
Ma głęboką świadomość poziomu swojej wiedzy, rozumie potrzebę uczenia się, rozwoju osobistego i uczestniczenia w kulturze przez całe życie, potrafi inspirować do tego inne osoby.
Dobrą ocenę uzyskuje student, który w zadowalającym stopniu opanował przewidziany przez prowadzącego zakres wiedzy o dramacie europejskim oraz ich kontekstach kulturowych (ma niewielkie luki w wiedzy).
Potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i przekazywać informacje na temat dramatu e. a także na ich podstawie formułować sądy krytyczne.
Posiada umiejętności w zakresie formułowania problemów badawczych, doboru metod i narzędzi badawczych oraz prezentowania wyników przeprowadzonych badań w sposób zgodny z normami stylistyki polskiej .
Ma świadomość poziomu swojej wiedzy, rozumie potrzebę uczenia się, rozwoju osobistego i uczestniczenia w kulturze przez całe życie.
Dostateczną ocenę uzyskuje student, który nie w pełni opanował przewidziany przez prowadzącego zakres wiedzy wiedzę o dramacie europejskim oraz ich kontekstach kulturowych .
Z trudem potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i przekazywać informacje dotyczące dramatu europejskiego, a także na ich podstawie formułować sądy krytyczne.
Posiada niewielkie umiejętności w zakresie formułowania problemów badawczych, doboru metod i narzędzi badawczych oraz prezentowania wyników przeprowadzonych badań w sposób zgodny z normami stylistyki polskiej .
Nie w pełni ma świadomość poziomu swojej wiedzy, nie w pełni rozumie potrzebę uczenia się, rozwoju osobistego i uczestniczenia w kulturze przez całe życie, nie potrafi inspirować do tego inne osoby.
Niedostateczną uzyskuje student, który nie opanował przewidzianego przez prowadzącego zakresu wiedzy o dramacie europejskim oraz ich kontekstach kulturowych.
Nie potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i przekazywać informacji dotyczących dramatu europejskiego, a także na ich podstawie formułować sądy krytyczne.
Nie posiada umiejętności w zakresie formułowania problemów badawczych, doboru metod i narzędzi badawczych oraz prezentowania wyników przeprowadzonych badań w sposób zgodny z normami stylistyki polskiej .
Nie ma świadomości poziomu swojej wiedzy, nie rozumie potrzeby uczenia się, rozwoju osobistego i uczestniczenia w kulturze przez całe życie, nie potrafi inspirować do tego innych osób.
Praktyki zawodowe
Praktyki z zakresu specjalizacja teatralnej.
Literatura
Poetyka:
M. Głowiński, A. Okopień-Sławińska, J. Sławiński, Zarys teorii literatury, Warszawa 1991.
E. Miodońska-Brookes, A. Kulawik, M. Tatara, Zarys poetyki, Warszawa 1978.
B. Chrząstowska, S. Wysłouch, Poetyka stosowana, 1987.
A. Kulawik, Wstęp do teorii dzieła literackiego, Warszawa 1990.
Tragedia i tragizm:
M. Bodkin, Wzorce archetypowe w poezji tragicznej, [w:] Archiwum przekładów pamiętnika literackiego, Warszawa 1978.
Dialog w dramacie:
J. Mukarowski, Dwa studia o dialogu, [w:] idem, Wśród znaków i struktur, Warszawa 1970.
Z. Nęcki, Komunikowanie interpersonalne, Wrocław 1992.
Teoria i historia dramatu:
Arystoteles, „Poetyka”, w: Arystoteles, „Retoryka-Poetyka”, przekład Henryk Podbielski, Warszawa 1988.
Margot Berthold, „Historia teatru”, przekład Danuta Żmij_Zielińska, Warszawa1980
„Historia teatru” pod redakcją Johna Russella Browna, przekład Hanna-Baltyn Karpińska, Warszawa 1999.
Dariusz Kosiński, „Słownik postaci dramatycznych”, Kraków 1999.
J. Misiewicz, Istota dramatu, Lublin 1991.
M. Misiorny, „Współczesny teatr na świecie. Sylwetki pisarzy, 1978.
„O dramacie. Źródła do dziejów teorii dramatycznych”, pod redakcja Eleonory Udalskiej. T. 1-3, Katowice 2001,
Allardyce Nicole, „Dzieje dramatu. Od Ajschylosa do Anouilha”, tłumacze różni, Warszawa 1962.
Patrice Pavis, „Słownik terminów teatralnych”, przeł. S. Świontek, Wrocław 2002.
„Problemy teorii dramatu i teatru” pod redakcją Janusza Deglera, Wrocław2003.
Grzegorz Sinko, „Kryzys języka w dramacie współczesnym”, 1977; „Postać sceniczna i jej przemiany w teatrze XX wieku”, 1988
J.-P. Sarrazac (red), Słownik dramatu nowoczesnego i najnowszego, przekład M. Borowski, M. Sugiera, Kraków 2007.
John L. Styan, „Współczesny dramat w teorii i scenicznej praktyce”, przekład Małgorzata Sugiera, Kraków 1995
Małgorzata Sugiera, „Dramat dwudziestowieczny: próby porządkowania”, „Dialog” 1992, nr 6.
Peter Szondi, „Teorie nowoczesnego dramatu. 1890-1950”, przekład E. Miziołek, 1976.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: