Homiletyka materialna i formalna WT-R-HMF
1. Pismo św. podstawowym źródłem przepowiadania
2. Podstawowe treści kerygmatu biblijnego.
3. Refleksja teologiczna w służbie kaznodziejstwa (chrystocentryczny, eklezjalny i eschatologiczny wymiar przepowiadania).
4. Elementy mistagogiczno-liturgiczne w przepowiadaniu (teksty, znaki, gesty liturgiczne).
5. Elementy moralne w przepowiadaniu.
6. Elementy współczesnej kultury w przepowiadaniu (egzystencjalny i personalistyczny wymiar przepowiadania).
7. 8. Proces tworzenia jednostek przepowiadania a psychologia twórczości.
9. 10. Klasyczny i współczesne modele kompozycyjne.
11. 12. Retoryczny wymiar przepowiadania.
13. 14. Przepowiadanie słowa Bożego w konwencji teorii komunikacji.
15. Przepowiadanie z wykorzystaniem współczesnych technik medialnych.
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Punkty ECTS
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
WIEDZA
EK nr 1.
Student „wymienia zasady dotyczące harmonijnego łączenia tworzywa homiletycznego pochodzącego z różnych źródeł, będące efektem podejmowania refleksji na pograniczu homiletyki, dyscyplin teologicznych oraz pozateologicznych”.
Ndst (2): nie potrafi wymienić zasad dotyczących harmonijnego łączenia tworzywa homiletycznego pochodzącego z różnych źródeł;
Dst (3): ogólnie wymienia zasady dotyczące harmonijnego łączenia tworzywa homiletycznego pochodzącego z różnych źródeł;
Db (4): szczegółowo wyjaśnia zasady dotyczące harmonijnego łączenia tworzywa homiletycznego pochodzącego z różnych źródeł;
Bdb (5): w pogłębiony sposób wyjaśnia zasady dotyczące harmonijnego łączenia tworzywa homiletycznego pochodzącego z różnych źródeł, odnosząc je do konkretnych przykładów.
EK nr 2.
Student „prezentuje uporządkowaną i pogłębioną wiedzę dotyczącą powiązania homiletyki z innymi naukami humanistycznymi, szczególnie w zakresie teologicznych i pozateologicznych zasad tworzenia i wygłaszania jednostek przepowiadania”.
Ndst (2): nie potrafi podać teologicznych i pozateologicznych zasad tworzenia i wygłoszenia jednostek przepowiadania;
Dst (3): potrafi poprawnie podać ogólne teologiczne i pozateologiczne zasady tworzenia i wygłaszania jednostek przepowiadania;
Db (4): szczegółowo wyjaśnia teologiczne i pozateologiczne zasady tworzenia i wygłaszania jednostek przepowiadania;
Bdb (5): w pogłębiony sposób wyjaśnia zasady tworzenia i wygłaszania jednostek przepowiadania, obrazując je konkretnymi przykładami.
UMIEJĘTNOŚCI
EK nr 3.
Student „poprawnie dobiera źródła, dokonuje ich analizy i oceny, poddając krytycznemu osądowi stwierdzenia naukowe i praktykę przepowiadania dotyczące zasad wykorzystywania tworzywa homiletycznego w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych Kościoła”.
Ndst (2): nie potrafi poddać stwierdzeń naukowych dotyczących zasad wykorzystywania tworzywa homiletycznego w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych Kościoła;
Dst (3): w sposób ogólny poddaje krytycznemu osądowi różne stwierdzenia naukowe i praktykę przepowiadania dotyczące zasad wykorzystywania tworzywa homiletycznego w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych;
Db (4): szczegółowo poddaje krytycznemu osądowi różne stwierdzenia naukowe i praktykę przepowiadania dotyczące zasad wykorzystywania tworzywa homiletycznego w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych; wskazując na wybrane problemy;
Bdb (5): w oparciu o konkretne przykłady poddaje krytycznemu osądowi różne stwierdzenia naukowe i praktykę przepowiadania dotyczące zasad wykorzystywania tworzywa homiletycznego w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych, proponując konkretne zmiany.
EK nr 4.
Student „proponuje badania interdyscyplinarne, w ramach których wykorzystuje wiedzę i umiejętności z innych dziedzin nauki do rozwiązywania problemów homiletycznych odnośnie tworzenia i wygłaszania jednostek przepowiadania”.
Ndst (2): nie potrafi zaproponować kierunków badań interdyscyplinarnych dotyczących zasad tworzenia i oceny skuteczności wygłaszanych jednostek przepowiadania;
Dst (3): w sposób ogólny proponuje kierunki badań interdyscyplinarnych dotyczące zasad tworzenia i oceny skuteczności wygłaszanych jednostek przepowiadania;
Db (4): proponuje szczegółowo kierunki badań interdyscyplinarnych dotyczące zasad tworzenia i oceny skuteczności wygłaszanych jednostek przepowiadania, zwracając uwagę na wybrane problemy;
Bdb (5): w oparciu o konkretne przykłady proponuje kierunki badań interdyscyplinarnych dotyczących zasad i skuteczności tworzenia i wygłaszania jednostek przepowiadania, tworząc ogólną strategię postępowania badawczego oraz wdrażania wyników badań w życie.
KOMPETENCJE
EK nr 5.
Student „jest kreatywny w dzieleniu się przyswojoną wiedzą i umiejętnościami, podejmując pracę wykładowcy homiletyki oraz prowadzącego warsztaty i szkolenia z praktyki przepowiadania”.
Ndst (2): nie potrafi zaplanować i realizować zadań związanych z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących zasad i praktyki przepowiadania;
Dst (3): w sposób ogólny potrafi zaplanować i realizować zadania związane z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących zasad i praktyki przepowiadania;
Db (4): w sposób ogólny potrafi zaplanować i realizować zadania związane z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących zasad i praktyki przepowiadania, dokonując ich okresowej ewaluacji;
Bdb (5): w sposób szczegółowy potrafi zaplanować i realizować zadania związane z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących zasad i praktyki przepowiadania; dokonując ich okresowej ewaluacji i wprowadzając potrzebne zmiany.
Kryteria oceniania
Metoda weryfikacji efektów kształcenia: egzamin końcowy.
Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest aktywna i obowiązkowa obecność w prowadzonych zajęciach oraz egzamin ustny obejmujący znajomość lektur i treści wykładu.
Literatura
Literatura:
Adamek Z., Homiletyka, Tarnów 1992.
Dyk S., Zasady interpretacji tekstu biblijnego w praktyce kaznodziejskiej, „Perspectiva–Legnickie Studia Teologiczno‑Historyczne” 14 (2009) z. 1, s. 99–121.
Dyk S., Hermeneutyka słowa Bożego w liturgii, „Studia Pastoralne” 2011 nr 7, s. 148-165.
Garpiel R., Perswazja w przekazach kaznodziejskich, Kraków 2003.
Korolko M., Podręcznik retoryki homiletycznej, Kraków 2010.
Przybylska R. (red.), Retoryka dziś. Teoria i praktyka, Kraków 2001.
Przyczyna W. Kaznodziejski przekaz opowiadań biblijnych, Kraków 2000.
Przyczyna W. (red.), Liturgia i przepowiadanie, Kraków 2010.
Przyczyna W. (red.), Prawdy wiary w przepowiadaniu, Kraków 2000.
Rusinek M., Załazińska A, Jak się dogadać czyli retoryka codzienna, Kraków 2018.
Schwarz A., Jak pracować nad kazaniem, Warszawa 1993.
Sikora J., Jurkowski J. (red.), Kazanie a literatura dawniej i dziś, Warszawa 2017.
Szewczyk L., Chrystocentryczne głoszenie zasad życia chrześcijańskiego, w: H. Sławiński (red.), Głosimy Pana Jezusa. Treść przepowiadania, Kraków 2017, s. 173-196.
Szewczyk L., Zagadnienia moralne w wypowiedzi kaznodziejskiej, „Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne” 37 (2004), z. 2, s. 48–57.
Twardy J., Koncepcja pracy twórczej nad kazaniem. Inspiracje psychologiczne w niemieckojęzycznych publikacjach homiletycznych 1970–1996, Rzeszów 1998.
Twardy J., Proces przygotowywania homilii, „Roczniki Teologiczne” tom LXI, z. 12, s. 73-87.
Urbański P. (red.), Retoryka na ambonie, Kraków 2003.
Wasilewski E., ABC dobrego przygotowania homilii, Tarnów 2017.
Zdunkiewicz-Jedynak, Językowe środki perswazji w kazaniu, Kraków 1996.
Zerfass R. Od aforyzmu do kazania, Kraków 1995.
Zerfass R., Od perykopy do homilii, Kraków 1995.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: