Involvement in apostolic work with excluded people. WT-KRS-F-IA

Temat I - Involvment in apostolic work with excluded people
Poruszono zagadnienie więźniów w pierwszych trzech wiekach. Zwrócono uwagę na zmiany w tej dziedzinie wprowadzone w czasach ces. Konstantyna . Sięgnięto dzieła "Didaskalia", gdzie jest mowa o więźniach. Przedstawiona została w skrócie działalność Trynitarzy w Średniowieczu, którzy zajmowali się wykupywaniem więźniów, szczególnie od Turków. Zasygnalizowano współczesne działania w tej dziedzinie jak: praca kapelanów więziennych, kapelanów wojskowych, praca w zakładach dla niedorozwiniętych i nieuleczalnie chorych, zasygnalizowano działalność ośrodków zwanych "Cenacolo". Zwrócono uwagę na problem osób starszych żyjących w miastach w wielkich domach (blokach), a mimo to znajdujących się w izolacji.
Temat II - Separation and Ecumenical actions
Po Soborze w Chalcedonie (451) odłączyły się od Kościoła Powszechnego Konstantynopol i Rzym) Kościoły w Syrii, Palestynie i w Egipcie. To później ułatwiło pochód islamowi. Największy podział nastąpił w 1054 roku pomiędzy Rzymem a Konstantynopolem. Próbę liczności podjęto na Soborze w Lyonie (1274) oraz we Florencji (1439); Unie podpisano niektórymi wspólnotami w Armenii, Egipcie, Syrii, Chaldei oraz Cypru, a przede wszystkim z Grecja. Ta ostatnia i może najważniejsza nie weszła w życie. W Polsce podpisano unie z kilkoma diecezjami, ale okazała się ona nietrwała. W 1517 wystąpił Luter i mając poparcie licznych książąt oderwał od Kościoła prawie polowe chrześcijan w Niemczech, a potem prawie wszyscy katolicy z krajów północnych przeszli na protestantyzm. W 1596 zawarto Unie Brzeska, ale nie przyniosła ona oczekiwanego skutku. Dalsze podziały następowały później. Ruch ekumeniczny został zapoczątkowany w 1921 roku w Edynburgu, dotyczył on protestantów oraz niektórych Kościołów wschodnich. Podczas Soboru Watykańskiego II (1962-1965) do ruchu ekumenicznego dołączył Kościół katolicki. Wiele od tego czasu zrobiono w celu zmniejszenia wzajemnej niechęci, ale powrót do jedności nie nastąpił. Zwolennikiem ekumenizmu był Jan Paweł II.