Duszpasterstwo grupowe WT-FWD-P-DG
Duszpasterstwo grupowe zajmuje się grupami eklezjalnymi, czyli autonomicznymi rzeczywistościami kościelnymi, które charakteryzują się wiernością doktrynalnie i moralności głoszonej przez Kościół, realizują zadania zgodne z celami pastoralnymi wspólnoty kościelnej i pozostają w jedności z ordynariuszem miejsca. Dla wszelkich grup eklezjalnych punktem odniesienia jest cały Kościół, którego manifestacją lokalną jest diecezja i parafia. Każda grupa, o charakterze eklezjalnym, może się rozwijać prawidłowo tylko w ramach całego Kościoła, ale jednocześnie cały Kościół, jako wspólnota, ściśle jest złączony ze wspólnotami podstawowymi (diecezja, parafia) i działającymi tam grupami.
Grupy kościelne spełniają ważną rolę w duszpasterstwie z zastrzeżeniem, że żadna wspólnota osób nie jest dla siebie samej odbiciem całego Kościoła. Każda bez wyjątku grupa eklezjalna potrzebuje zarówno łączności z całym Kościołem (strukturalnie, hierarchicznie i personalnie), jak również powiązania lub nawet zespolenia z innymi wspólnotami, tak samo zresztą jak inne wspólnoty potrzebują tej jednej konkretnej grupy i są ku niej zwrócone. Jednym z ważnych zadań duszpasterskich jest kojarzenie wspólnot i konsolidowanie ich działalności (ewangelizacja, apostolstwo, edukacja i wychowanie, formacja duchowa) w realizowaniu pośrednictwa zbawczego.
Grupy mogą mieć w swoim programie odnowę duchową swoich członków, poszerzoną formację wewnętrzną, zadania wychowawcze, uzdrowienie relacji osobowych w życiu społecznym, funkcje terapeutyczne. W perspektywie pastoralnej grupa jest uprzywilejowanym miejscem dla wychowania bardziej personalnego, zdolnego do udzielania pomocy w dojrzewaniu osobowym, a także przygotowania na przyjęcie orędzie zbawienia i bardziej umotywowanego doświadczenia związanego z rozumieniem i przeżyciem Kościoła. Odnowa Kościoła nie powinna jednak stanowić dla członków grup celu ich działalności. Kiedy bowiem w grupie utwierdzi się przekonanie, że przeprowadzenie reformy w Kościele jest niemożliwe, jej członkowie mogą traktować swoje funkcje jako paralelne do tradycyjnego Kościoła. Celem duszpasterstwa grupowego jest natomiast dynamizowanie ruchów, wspólnot, zrzeszeń po to, by mogły skutecznie działać jako „zaczyn” we wspólnocie Kościoła, a także chronienie ich od przeobrażenia się w sekty.
E-Learning
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Punkty ECTS
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Wiedza
Zna i rozumie: rolę refleksji teologicznej w kształtowaniu kultury i życia społecznego; rolę refleksji teologicznej w organizacji działań kościelnych (praktyki kościelnej); zależności między głównymi subdyscyplinami teologicznymi; specyfikę teologii systematycznej i praktycznej; zakresy merytoryczne głównych subdyscyplin teologicznych i rozumie główne kierunki w ich obrębie; główne kierunki i stanowiska współczesnej teologii systematycznej i praktycznej; nauczanie Nauczycielskiego Urzędu Kościoła o nadprzyrodzonej, hierarchicznej naturze i społecznej strukturze Kościoła; ogólne zależności między nauczaniem Kościoła i teologiczną refleksją a zmianami w kulturze i społeczeństwie.
Ma wiedzę: o miejscu teologii pastoralnej w systemie nauk; na temat podstaw ewangelizacji, o różnych rodzajach struktur społecznych, o metodach ewangelizacyjnych, o relacjach zachodzących w obrębie systemu Kościół - świat. projektowaniu i prowadzeniu badań w teologii pastoralnej, a w szczególności o problemach badawczych, metodach, technikach i narzędziach badawczych; o subdyscyplinach teologii, obejmującą terminologie, teorię i metodykę; o metodyce wykonywania typowych zadań, normach, procedurach stosowanych w różnych obszarach funkcji ewangelizacyjnej.
Umiejętności
Wykorzystuje podstawową wiedzę teoretyczną z zakresu duszpastrestwa grupowego w celu analizowania i interpretowania problemów współczesnego Kościoła i świata ; posiada umiejętności badawcze pozwalające na analizowanie przykładów badań oraz konstruowanie i prowadzenie badań z zakresu teologii pastoralnej; potrafi formułować wnioski, opracować i zaprezentować wyniki oraz wskazać kierunki dalszych badań (z wykorzystanie ICT); ma umiejętności w zakresie komunikacji interpersonalnej, potrafi używać języka specjalistycznego i porozumiewać się w sposób precyzyjny i spójny przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych ze specjalistami w zakresie teologii pastoralnej, jak i z odbiorcami spoza grona specjalistów; potrafi ocenić przydatność typowych metod, procedur i dobrych praktyk do realizacji zadań związanych z różnymi sferami teologii pastoralnej; Umie przyjmować i wyznaczać zadania, ma umiejętności
organizacyjne pozwalające na realizację celów związanych z projektowaniem i podejmowaniem działań profesjonalnych.
Kompetencje społeczne
Ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego kształcenia się zawodowego i rozwoju osobistego, dokonuje samooceny kompetencji i doskonali umiejętności, wyznacza kierunki własnego rozwoju i kształcenia; docenia znaczenie nauk teologicznych dla utrzymania i rozwoju prawidłowych więzi w Kościele i środowiskach społecznych, w których Kościół żyje i działa, a także odnosi zdobytą wiedzę do projektowania działań w zakresie wychowania eklezjalnego; dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z własną wiarą, poszukuje optymalnych rozwiązań, postępuje zgodnie z zasadami nauki Kościoła; jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w badaniach naukowych, których celem jest dochodzenie do prawdy; odpowiedzialnie przygotowuje się do swojej pracy, projektuje i wykonuje działania w ramach szeroko pojętym aspekcie duszpasterstwa grupowego.
Kryteria oceniania
EK nr 1 określany jako „posiada pogłębioną wiedzę dotyczącą problematyki pastoralnych aspektów duszpasterstwa grupowego. Zna dokumenty Kościoła dotyczące problematyki duszpasterstwa grupowego(K_W10).”
Na ocenę:
Ndst (2): nie zna podstawowych pojęć z zakresu wykładowego
Dst (3): zna kluczowe pojęcia z zakresu duszpasterstwa grupowego , potrafi ogólnie odnieść je do procesu planowania duszpasterskiego
Db (4): poprawnie definiuje większość pojęć z z zakresu pastoralnych aspektów duszpasterstwa grupowego właściwie odnosi je do procesu planowania duszpasterskiego
Bdb (5): precyzyjnie definiuje pojęcia z zakresu duszpasterstwa grupowego, wyprowadza własne, trafne wnioski
EK nr 2 określany jako „posiada dobrą umiejętność posługiwania się dokumentami Kościoła w celu analizy danej problematyki”
Ndst (2): Nie potrafi posługiwać się dokumentami Kościoła, analizować ich
Dst (3): Jest w stanie powiedzieć o ogólnych założeniach dokumentów pastoralnych traktujących o aspektach ewangelizacji
Db (4): Trafnie przedstawia założenia dokumentów potrafi umieścić je w szerszym spektrum Magisterium Kościoła
Bdb (5): Potrafi samodzielnie analizować dokumenty Kościoła dotyczące duszpasterstwa grupowego, wyciąga trafne i oryginalne wnioski
EK nr 3 określany jako „odnoszenie wiedzy do projektowania działań zawodowych, duszpasterskich, przewidując wielokierunkowe skutki społeczne swojej działalności ”
Na ocenę:
Ndst (2): nie odczuwa potrzeby krytycznego i analitycznego spojrzenia na z problematykę duszpasterstwa grupowego
Dst (3): Analizuje powierzchownie problematykę wykładową
Db (4): Potrafi dostrzec możliwość wykorzystania zdobytej wiedzy w działalności duszpasterskiej
Bdb (5): posiada zaawansowane i oryginalne plany zastosowania zdobytej wiedzy w pracy duszpasterskiej
Metoda weryfikacji: pisemna praca zaliczeniowa dotycząca zadanej problematyki.
Metody dydaktyczne: wykład kierowany, dyskusja, analiza przypadków.
Literatura
G. Milanesi, L’ateismo giovanile, w: L’ateismo contemporaneo, t. 1, Torino 1967.
A. Vergote, Analisi psicologics del fenomeno dell’ateismo, w: L’ateismo contemporaneo.
R. Pomianowski, Konflikty życiowe a próby i załamania religijne młodzieży, „Homo Dei” 2(1975).
A. del Monte, Sytuacja w świecie młodzieży, „Życie i Myśl” 28(1978)2.
G. Angelini, Pastorale giovanile e prassi complessiva della Chiesa, w: Facolta Teologica dell'Italia Settentrionale. Condizione giovanile e annuncio della fede, Brescia 1979.
W. Szewczyk, Małe grupy w parafii – samokształcenie, formacja i działanie, „Ateneum Kapłańskie” 127(1996).
L. Boff, Ecclesigenesi. Le communita di base reinventano la Chiesa, Roma 1978.
S. Kowalczyk, Podstawy światopoglądu chrześcijańskiego, Wrocław 1986.
Conferenza ispettori salesiani italiani. Catechesi, Associazionismo, Sport. Documenti della conferenza ispettoriale italiana, Roma 1976.
Y. Congar, I gruppi informali nella Chiesa, w: Comunita ecclesiali di base. Utopia o realta?, Assisi 1977.
A. Favale, Riflessioni conclusive, w: Movimenti ecclesiali contemporanei. Dimensioni storiche, teologico-spirituali ed apostoliche, Roma 1982.
R. Kamiński, Parafia wspólnotą wspólnot, w: Kościół w służbie człowieka, Olsztyn 1990.
K. Klauza, Eklezjogenetyczna funkcja środków społecznego przekazu, w: Kościół a środki społecznego przekazu, Warszawa 1990.
E. Ciupak, Religia w świetle teorii socjologicznej, AK 141(2003).
Z. Krasnodębski, Upadek idei postępu, Warszawa 1991.
D. Sullivan, Kościół stracił więcej niż Pan Bóg, Warszawa 2002.
H. Wieh, Kirchenfremde Christen. Anregungen und Hilfen für die Pastoral, Würzburg 1984.
W. Friedberger, Pastoral mit Distanzierten. Situation-Kontaktnahme, München 1981.
F. Woronowski, Wprowadzenie do teologii pastoralnej, Lublin 1972.
W. Hryniewicz, Eklezjologiczne i ekumeniczne znaczenie ruchów międzywyznaniowych, „Biuletyn Ekumeniczny” 1(1976).
M. Majewski, Przekaz wiary nowemu pokoleniu, w: W służbie człowiekowi. Studium duszpastersko-katechetyczne, Kraków 1991.
Jan Paweł II, List apostolski do młodych całego świata z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży, Poznań 1985.
Z. Rutkowski, Lekcja religii a Kościół przyszłości, „Communio” 11(1991)2.
W. Logardt: Bibel und Spiel, w: Handbuch der Bibelarbeit, München 1987.
K. Nycz, Nowa sytuacja duszpasterstwa po powrocie katechezy do szkół, „Ateneum Kapłańskie” 118 (1992).
E. Weron, Ruchy odnowy we współczesnym Kościele, Poznań 1993; A. Petrowa-Wasilewicz, Leksykon ruchów i stowarzyszeń w Kościele, Warszawa 2000.
Jan Paweł II, Rola Kościoła w wychowaniu chrześcijańskim. Przemówienie do uczniów i studentów (30. 01. 1979), w: Jan Paweł II, Nauczanie Papieskie, t. II, cz. 1, Poznań 1990.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: