Nauka a wiara. Zaburzenia dysocjacyjne a zniewolenie duszy WT-FW-CNW
Według klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD – 10 zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne) sprowadzają się do częściowej lub całkowitej utraty normalnej integracji pomiędzy wspomnieniami przeszłości, poczuciem tożsamości, wrażeniami czuciowymi i kontrolą ruchów ciała. Najczęściej ustępują po kilku tygodniach lub miesiącach, gdy związane są z ciężkimi wydarzeniami życiowymi. Z kolei przewlekłe zaburzenia mogą wiązać się z nierozwiązywalnymi problemami czy trudnościami interpersonalnymi (F44).
Trans i opętanie są natomiast zaburzeniami charakteryzującymi się przemijającą utratą własnej tożsamości i pełnej orientacji co do otoczenia. Obejmują wyłącznie te stany transu, które są niezależne od woli, niechciane i nie zachodzą w sytuacjach akceptowanych ze względów religijnych czy kulturowych. Nie należy tego stanu wiązać z zaburzeniami fizycznymi t. j.: padaczka skroniowa czy zatrucie substancjami psychoaktywnymi (F44.3).
E-Learning
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Podstawowa znajomość różnic pomiędzy zaburzeniami dysocjacyjnymi a zniewoleniem duszy w nauczaniu Kościoła katolickiego.
Kryteria oceniania
Metoda podająca - wykład informacyjny i problemowy
Metoda poszukująca - problemowa, sytuacyjna
Ocenianie ciągłe - aktywność na zajęciach lub pisemna praca zaliczeniowa na ocenę.
Literatura
1. Rituale Romanum ex decreto Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani II instauratum auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatum. De exorcismis et supplicationibus quibusdam, Editio typica, Typis Poliglottis Vaticanis 1999 (=DESQ).
2. Rytuał Rzymski odnowiony zgodnie z postanowieniem świętego Soboru Powszechnego Watykańskiego II wydany z upoważnienia papieża Jana Pawła II. Egzorcyzmy i inne modlitwy błagalne, Wydanie wzorcowe, Katowice 2002.
3. Jan Paweł II, Zwycięstwo Chrystusa nad złymi duchami, w: Tenże, Wierzę w Boga Ojca Stworzyciela, Città del Vaticano 1987, s. 365-369.
4. Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań 2002.
5. Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja Ardens felicitatis desiderium na temat modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga, w: W trosce o pełnię wiary. Dokumenty Kongregacji Nauki Wiary 1995-2000, Wyd. Biblos, Tarnów 2002, s. 95-104.
6. Kongregacja Nauki Wiary, Wiara chrześcijańska i demonologia, tłum. M. Stebart, Wyd. AA, Kraków 2011.
7. Paweł VI, “Wybaw nas od złego”. Przemówienie z dnia 15 listopada 1972 na audiencji ogólnej, w: Tenże, Będziecie mi świadkami, opr. E. Wrona, Poznań-Warszawa 1975, s. 160-165.
8. Amorth G., Egzorcyści i psychiatrzy, tłum. W. Wiśniowski, Częstochowa 1999.
9. de Barbaro B. "Psychiatria a religia". W: Bilikiewicz A., Pużyński S., Rybakowski J., Wciórka J., red. Psychiatria, T. 3. Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban and Partner 2003, s. 551-563.
10. Dębiec J., "Opętanie". Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2000.
11. Koenig HG. "Religia, duchowość i zdrowie psychiczne - przegląd badań". Med. Prakt. Psychiatr. 2010; 6(17).
12. Aleksandrowicz JW. "Psychopatologia zaburzeń nerwicowych i osobowości". Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2002.
13. Czerwik S. "Dokumenty Stolicy Apostolskiej: Nowy Rytuał Egzorcyzmów". Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Watykan 1999. Prot. 1280, 98, L.
14. Yalom ID. "Religia i psychiatria". Warszawa: Wydawnictwo Paradygmat 2000.
15. Kristeva J., "Ta niewiarygodna potrzeba wiary". Kraków: Universitas 2010.
16. Ryszka C., "Spotkania z egzorcystami". Kraków: Wydawnictwo Salwator 2010.
17. ICD 10.
18. DSM-IV; DSM-V.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: