Dygitalizacja zbiorów WNHS-HS-DZ
Zajęcia mają charakter praktyczny i wprowadzają studentów w zagadnienia związane z digitalizacją zbiorów dziedzictwa kulturowego, naukowego i artystycznego. Omawiane są procesy przekształcania obiektów fizycznych w formy cyfrowe, standardy jakości, metody rejestracji i przetwarzania obrazu, a także zasady opracowania metadanych opisowych i technicznych.
Celem kursu jest zapoznanie studentów z pełnym cyklem digitalizacji – od przygotowania obiektu i dokumentacji technicznej, poprzez wybór technologii (skanowanie, fotografia, 3D, dźwięk, wideo), aż po opracowanie, archiwizację i udostępnianie zasobów w sieci. Szczególny nacisk położony jest na zgodność z międzynarodowymi standardami (m.in. IIIF, Dublin Core, METS, EAD, CIDOC CRM), zasadami dostępności cyfrowej (WCAG 2.2) oraz ochroną praw autorskich i danych.
W ramach ćwiczeń studenci wykonują samodzielne projekty digitalizacyjne: przygotowują dokumentację obiektu, tworzą zestaw metadanych i uczą się poprawnego opisu plików cyfrowych w kontekście baz danych i repozytoriów instytucjonalnych. Kurs rozwija praktyczne kompetencje w zakresie pracy z materiałem wizualnym i archiwalnym, umiejętność organizacji procesu digitalizacji oraz świadomość jego znaczenia dla ochrony i popularyzacji dziedzictwa.
|
W cyklu 2025/26_Z:
Zajęcia mają charakter praktyczny i wprowadzają studentów w zagadnienia związane z digitalizacją zbiorów dziedzictwa kulturowego, naukowego i artystycznego. Omawiane są procesy przekształcania obiektów fizycznych w formy cyfrowe, standardy jakości, metody rejestracji i przetwarzania obrazu, a także zasady opracowania metadanych opisowych i technicznych. Celem kursu jest zapoznanie studentów z pełnym cyklem digitalizacji – od przygotowania obiektu i dokumentacji technicznej, poprzez wybór technologii (skanowanie, fotografia, 3D, dźwięk, wideo), aż po opracowanie, archiwizację i udostępnianie zasobów w sieci. Szczególny nacisk położony jest na zgodność z międzynarodowymi standardami (m.in. IIIF, Dublin Core, METS, EAD, CIDOC CRM), zasadami dostępności cyfrowej (WCAG 2.2) oraz ochroną praw autorskich i danych. W ramach ćwiczeń studenci wykonują samodzielne projekty digitalizacyjne: przygotowują dokumentację obiektu, tworzą zestaw metadanych i uczą się poprawnego opisu plików cyfrowych w kontekście baz danych i repozytoriów instytucjonalnych. Kurs rozwija praktyczne kompetencje w zakresie pracy z materiałem wizualnym i archiwalnym, umiejętność organizacji procesu digitalizacji oraz świadomość jego znaczenia dla ochrony i popularyzacji dziedzictwa. W ramach zajęć plkaowane są wyjścia terenowe |
Dyscyplina naukowa, do której odnoszą się efekty uczenia się
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Opis nakładu pracy studenta w ECTS
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Wymagania wstępne
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Przedmiotowe efekty uczenia się
Wiedza:
Student zna podstawowe pojęcia, procedury i etapy procesu digitalizacji zbiorów dziedzictwa kulturowego.
Zna obowiązujące standardy opisu i przechowywania danych cyfrowych (m.in. Dublin Core, METS, IIIF, CIDOC CRM, WCAG 2.2).
Posiada wiedzę o zasadach planowania projektów digitalizacyjnych, organizacji pracy zespołowej i kontroli jakości.
Rozumie znaczenie digitalizacji dla ochrony, dokumentowania i popularyzacji dziedzictwa oraz dla rozwoju humanistyki cyfrowej.
Umiejętności:
Potrafi zaplanować i przeprowadzić podstawowy proces digitalizacji obiektu, od wyboru technologii po przygotowanie metadanych.
Umie opracować opis techniczny i merytoryczny zdigitalizowanego obiektu z wykorzystaniem odpowiednich standardów.
Potrafi dobrać właściwe formaty plików, parametry techniczne i rozwiązania zapewniające trwałość oraz dostępność danych.
Wykazuje umiejętność krytycznej oceny jakości materiałów cyfrowych oraz ich użyteczności w kontekście archiwalnym i edukacyjnym.
Kompetencje społeczne:
Rozumie etyczne i prawne aspekty digitalizacji, w tym kwestie praw autorskich i ochrony danych.
Jest świadomy odpowiedzialności za jakość i wiarygodność tworzonych zasobów cyfrowych.
Współpracuje w zespole projektowym, respektując podział zadań i znaczenie różnych kompetencji technicznych oraz merytorycznych.
Dostrzega znaczenie digitalizacji dla demokratyzacji dostępu do kultury i nauki oraz dla rozwoju społeczeństwa informacyjnego.
Kryteria oceniania
Zaliczenie na ocenę, na podstawie przygotowanego przez studenta projektu digitalizacyjnego (indywidualnego lub zespołowego), obejmującego plan, dokumentację, zestaw metadanych i próbkę zdigitalizowanego materiału.
Kryteria szczegółowe:
Zakres merytoryczny projektu – poprawność doboru obiektu, zgodność z zasadami digitalizacji, trafne uzasadnienie metody i technologii (do 30%).
Jakość techniczna opracowania – parametry obrazu, plików, formatów i nazw, zgodność ze standardami zapisu (do 25%).
Poprawność metadanych i opisu – wykorzystanie właściwych schematów (Dublin Core, IIIF, METS, CIDOC CRM), kompletność i spójność informacji (do 25%).
Organizacja i prezentacja projektu – przejrzystość struktury, logika działań, dokumentacja etapów pracy, estetyka i czytelność prezentacji (do 10%).
Zaangażowanie i samodzielność – aktywny udział w ćwiczeniach, współpraca w grupie, terminowość i refleksyjność działań (do 10%).
Skala ocen:
5,0 (bardzo dobry) – projekt pełny, starannie opracowany, spełniający wszystkie wymagania techniczne i merytoryczne, z elementami własnej inicjatywy lub analizy krytycznej.
4,0–4,5 (dobry) – poprawny projekt, zgodny z wymaganiami, drobne braki w metadanych lub uzasadnieniu metod, wysoka jakość techniczna.
3,0–3,5 (dostateczny) – projekt niepełny lub nierówny, poprawny technicznie, lecz z brakami w opisie lub dokumentacji.
2,0 (niedostateczny) – brak spójności projektu, poważne błędy techniczne, brak zrozumienia zasad digitalizacji lub nieoddanie pracy w terminie.
Praktyki zawodowe
Brak
Literatura
Marek Nahotko, „Metadane. Sposoby opisu zasobów elektronicznych”, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017.
Krzysztof Moskwa, „Digitalizacja dziedzictwa kulturowego. Teoria i praktyka”, Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2019.
Dorota Folga-Januszewska, „Digitalizacja muzeów. Nowe przestrzenie dziedzictwa”, Warszawa: ASP / MKiDN, 2020.
Literatura uzupełniająca
Maciej Froński, „Zarządzanie projektami digitalizacyjnymi w instytucjach kultury”, Warszawa: NIMOZ, 2018.
Tomasz Kalota, „Cyfrowe repozytoria wiedzy. Organizacja i funkcjonowanie”, Warszawa: SBP, 2014.
„Digitalizacja w instytucjach kultury. Przewodnik dobrych praktyk”, red. A. Jabłońska-Stefanowicz, Warszawa: NIMOZ, 2021.
European Commission, “European Guidelines for Digitisation of Cultural Heritage”, Luxembourg: Publications Office of the EU, 2022.
Melissa Terras, Julianne Nyhan, Edward Vanhoutte (eds.), “Defining Digital Humanities: A Reader”, London: Routledge, 2016.
Lorna M. Hughes, “Digitizing Collections: Strategic Issues for the Information Manager”, London–New York: Routledge, 2004.
Europeana Foundation, “Europeana Publishing Framework”, online: https://pro.europeana.eu
.
International Council of Museums (ICOM), “Guidelines for Museum Digitisation Projects”, Paris, 2021.
W3C, “Web Content Accessibility Guidelines (WCAG 2.2)”, online: https://www.w3.org/WAI/
.
Uwagi
|
W cyklu 2025/26_Z:
Brak |
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: