Metodologia historii WNHS-HI2-MH
1. Cele i zadania pracy historyka; podstawowe pojęcia z zakresu metodologii historii
2. Zarys dziejów i rozwój metodologii badań historycznych
3. Przedmiot badań historycznych
4. Historyzm, pozytywizm, metodologia kwantytatywna
5. Nowa historia społeczna, psychohistoria i psychologia historyczna
6. Zwrot narratywistyczny i lingwistyczny w badaniach historycznych
7. Antropologia historii i mikrohistoria
8. Historie niekonwencjonalne w nowej humanistyce i ich stosunek do historii akademickiej
Dyscyplina naukowa, do której odnoszą się efekty uczenia się
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Typ przedmiotu
Wymagania wstępne
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Określa zadania historyka, przedmiot jego badań, przedstawia fakty historyczne oraz sposoby uprawiania historii
Objaśnia powiązania między historią a innymi naukami, w tym statystyką, teorią literatury, antropologią, socjologią i psychologią
Określa sposoby uprawiania historii, w tym historyzm, pozytywizm, historiografię kwantytatywną, historię społeczną, psychohistorię i psychologię historyczną, zwrot narratywistyczny i lingwistyczny badaniach historycznych, mikrohistorię i historie niekonwencjonalne (w tym genderyzm)
Analizuje tekst źródłowy oraz narrację historyczną, rozpoznaje jej charakterystyczne cechy i określa jej miejsce wśród głównych i najnowszych metod i kierunków badań historycznych
Kryteria oceniania
Limit nieobecności: 3, w tym dwie bez konsekwencji; przy trzeciej student zalicza wszystkie trzy.
Zajęcia konwersatoryjne z podziałem na część wprowadzającą w tematykę (wykład prowadzącego) i ćwiczeniową (dyskusja wokół zagadnień przedstawionych w części pierwszej tudzież zadanych tekstów z literatury przedmiotu). Student zalicza zajęcia na podstawie wysłuchanych wykładów oraz aktywnej i kompetentnej dyskusji w części ćwiczeniowej. W razie uzasadnionej nieobecności (choroba) bądź odwołania zajęć z powodów niezależnych od studenta, słuchaczowi przysługuje zaliczenie przepadłych zajęć w formie indywidualnej podczas dyżuru pracownika. Każde zajęcia są punktowane odrębnie i ocena końcowa jest sumą uzyskanych punktów według schematu:
0-8: ndst
9: dst
10: dst+
11-12: db
13: db+
14-15: bdb.
W przypadku nie uzyskania wystarczającej liczby punktów, student otrzymuje ocenę niedostateczną, zyskując prawo do poprawki w formie kolokwium ustnego.
Literatura
Obowiązkowa:
Edward H. Carr, Historia. Czym jest, przeł. P. Kuś, Poznań 1999
Ewa Domańska, Mikrohistorie. Spotkania w międzyświatach, Poznań 1999
red. Ewa Domańska, Teoria wiedzy o przeszłości na tle współczesnej humanistyki Poznań 2010
Andrzej F. Grabski, Dzieje historiografii, Poznań 2008
Georg H. Iggers, Historiografia XX wieku: przegląd kierunków badawczych, przeł. A. Gadzała, Warszawa 2010
Wojciech Wrzosek, Historia – kultura – metafora. Powstanie współczesnej historiografii, Wrocław 1995.
Pomocnicza:
Peter Burke, Historia i teoria społeczna, przeł. M. Łamacz, Warszawa-Kraków 2000
Ewa Domańska, Historie niekonwencjonalne. Refleksja o przeszłości w nowej humanistyce, Poznań 2006
(red.) Jerzy Kałążny, Opowiadanie historii w niemieckiej refleksji teoretycznohistorycznej i literaturoznawczej od oświecenia do współczesności, Poznań 2003
Marta Kurkowska-Budzan, Historia zwykłych ludzi. Współczesna historiografia dziejów współczesnych, Kraków 2003
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: