Etyka ogólna WF-FI-N112-EO

Etyka jest nauką filozoficzną, dzięki której można w sposób racjonalny określać moralną wartość ludzkich czynów. Zajęcia stanowią próbę wyjaśnienia, na czym polega moralna interpretacja ludzkich postaw, działań, zachowań, tzn. jakie są kryteria oceny ludzkich czynów jako dobrych lub złych. Refleksja etyczna określa to, co człowiek powinien czynić i do czego powinien dążyć.

Przedmiotem materialnym etyki są „czyny ludzkie”. Czynem nazywamy wyłącznie świadome działanie człowieka. W zachodniej tradycji filozoficznej odpowiednikiem polskiego „czynu” jest łacińskie określenie „actus humanus". Czyn to tyle, co działanie właściwe człowiekowi jako osobie. Działanie to musi być świadome i wolne. Czyny ludzkie są przejawem świadomego i wolnego działania osoby.

Czymś zupełnie odmiennym jest „czyn człowieka”, czyli „actus hominis", który się w nas po prostu wydarza. Przykładem takiego „czynu człowieka” jest chociażby krążenie krwi w naszym organizmie czy też rozwój fizyczny. W tym przypadku człowiek ma świadomość tego, że coś się w nim wydarza, ale nie ma na to wpływu. „Actus hominis" nie jest owocem działania wolnej woli człowieka. W konsekwencji taki „czyn człowieka” nie może być przedmiotem materialnym etyki.

Natomiast przedmiotem formalnym etyki jest moralność ludzkich działań. Pod pojęciem „moralności” rozumie się zasadniczo dobro bądź zło ludzkich zachowań jako takich. Etyka nie interesuje się doskonałością czy też skutecznością naszych działań, ale zmierza do ustalenia ich wartości moralnej, pyta czy są dobre czy też złe.

Etyka jest nauką filozoficzną, dzięki której można w sposób racjonalny określać moralną wartość ludzkich czynów. Zajęcia stanowią próbę wyjaśnienia, na czym polega moralna interpretacja ludzkich postaw, działań, zachowań, tzn. jakie są kryteria oceny ludzkich czynów jako dobrych lub złych. Refleksja etyczna określa to, co człowiek powinien czynić i do czego powinien dążyć.

Przedmiotem materialnym etyki są „czyny ludzkie”. Czynem nazywamy wyłącznie świadome działanie człowieka. W zachodniej tradycji filozoficznej odpowiednikiem polskiego „czynu” jest łacińskie określenie „actus humanus". Czyn to tyle, co działanie właściwe człowiekowi jako osobie. Działanie to musi być świadome i wolne. Czyny ludzkie są przejawem świadomego i wolnego działania osoby.

Czymś zupełnie odmiennym jest „czyn człowieka”, czyli „actus hominis", który się w nas po prostu wydarza. Przykładem takiego „czynu człowieka” jest chociażby krążenie krwi w naszym organizmie czy też rozwój fizyczny. W tym przypadku człowiek ma świadomość tego, że coś się w nim wydarza, ale nie ma na to wpływu. „Actus hominis" nie jest owocem działania wolnej woli człowieka. W konsekwencji taki „czyn człowieka” nie może być przedmiotem materialnym etyki.

Natomiast przedmiotem formalnym etyki jest moralność ludzkich działań. Pod pojęciem „moralności” rozumie się zasadniczo dobro bądź zło ludzkich zachowań jako takich. Etyka nie interesuje się doskonałością czy też skutecznością naszych działań, ale zmierza do ustalenia ich wartości moralnej, pyta czy są dobre czy też złe.

Literatura obowiązkowa:

Arystoteles, Etyka nikomachejska, księgi VIII–IX, w: Dzieła Wszystkie, t. 5, Warszawa 1996, s. 236–278.

Duchliński P., Kobyliński A., Moń R., Podrez E., Etyka a fenomen życia, Kraków 2017, s. 193-247.

Ślipko T., Zarys etyki ogólnej, Kraków 2009, s. 359-388.

Literatura uzupełniająca:

Comte-Sponville A., Mały traktat o wielkich cnotach, Warszawa 2000.

Duchliński P., Kobyliński A., Moń R., Podrez E., Inspiracje chrześcijańskie w etyce, Kraków 2016.

Kobyliński A., O możliwości zbudowania etyki nihilistycznej. Propozycja Gianniego Vattima, Warszawa 2014.

MacIntyre A., Krótka historia etyki. Historia filozofii moralności od czasów Homera do XX wieku, Warszawa 2012.

Moń R., Warto czy należy? Studium na temat istoty i źródeł normatywności, Warszawa 2011.

Otowicz R., Etyka życia, Kraków 1998.

Spaemann R., Podstawowe pojęcia moralne, Lublin 2000.

Spaemann R., Osoby. O różnicy między kimś a czymś, Warszawa 2001.

Spaemann R., Szczęście a życzliwość. Esej o etyce, Lublin 1997.

Styczeń T., Wprowadzenie do etyki, Lublin 1995.

Szostek A., Pogadanki z etyki, Częstochowa 2008.

Ślipko T., Historia etyki, Kraków 2010.

Ślipko T., Bioetyka. Najważniejsze problemy, Kraków 2009.

Ślipko T., Zarys etyki ogólnej, Kraków 2009.

Tugendhat E., Wykłady o etyce, Warszawa 2004.

Wojtyła K., Elementarz etyczny, Lublin 2019.

Literatura obowiązkowa:

Arystoteles, Etyka nikomachejska, księgi VIII–IX, w: Dzieła Wszystkie, t. 5, Warszawa 1996, s. 236–278.

Duchliński P., Kobyliński A., Moń R., Podrez E., Etyka a fenomen życia, Kraków 2017, s. 193-247.

Ślipko T., Zarys etyki ogólnej, Kraków 2009, s. 359-388.

Literatura uzupełniająca:

Comte-Sponville A., Mały traktat o wielkich cnotach, Warszawa 2000.

Duchliński P., Kobyliński A., Moń R., Podrez E., Inspiracje chrześcijańskie w etyce, Kraków 2016.

Kobyliński A., O możliwości zbudowania etyki nihilistycznej. Propozycja Gianniego Vattima, Warszawa 2014.

MacIntyre A., Krótka historia etyki. Historia filozofii moralności od czasów Homera do XX wieku, Warszawa 2012.

Moń R., Warto czy należy? Studium na temat istoty i źródeł normatywności, Warszawa 2011.

Otowicz R., Etyka życia, Kraków 1998.

Spaemann R., Podstawowe pojęcia moralne, Lublin 2000.

Spaemann R., Osoby. O różnicy między kimś a czymś, Warszawa 2001.

Spaemann R., Szczęście a życzliwość. Esej o etyce, Lublin 1997.

Styczeń T., Wprowadzenie do etyki, Lublin 1995.

Szostek A., Pogadanki z etyki, Częstochowa 2008.

Ślipko T., Historia etyki, Kraków 2010.

Ślipko T., Bioetyka. Najważniejsze problemy, Kraków 2009.

Ślipko T., Zarys etyki ogólnej, Kraków 2009.

Tugendhat E., Wykłady o etyce, Warszawa 2004.

Wojtyła K., Elementarz etyczny, Lublin 2019.

Brak wymagań wstępnych

Brak wymagań wstępnych

Brak