ML: Ethical arguments - how to justify a value judgement? WF-FI-212-WMAN-CE22

Mimo wyraźnych powiązań między kolejnymi etapami rozwoju myśli moralnej angielskiego oświecenia z jednej, oraz doktryny dwudziestowiecznego non-kognitywizmu z drugiej strony, zestawianie współczesnych koncepcji emotywistycznych z tradycją oświeceniową sprowadza się najczęściej do podkreślania ogólnego patronatu Hume'a nad zainicjowaną przez G. E. Moore’a „rewolucją” w metaetyce. Celem wykłady jest uzupełnienie opisu owych współzależności o szerszy kontekst filozoficznej debaty, która toczyła się w połowie siedemnastego i na początku dwudziestego wieku wokół fundamentalnych kwestii metaetycznych. Hume'owski proto-emotywizm jawi się w takim ujęciu jako odpowiedź na intuicjonistyczną koncepcję zmysłu moralnego autorstwa Francisa Hutchesona, jednocześnie zaś jako źródło inspiracji dla stworzonej przez Adama Smitha teorii sympatii. Ujęta w ten sposób szkoła oświeceniowego sentymentalizmu skonfrontowana zostaje z rozrysowanym analogicznie współczesnym projektem emotywistycznym - zapoczątkowanym w intuicjonizmie Moore'a, przesuniętym w kierunku radykalnego psychologizmu przez Stevensona, i w końcu intersubiektywistycznie wyprofilowanym w preskryptywizmie Hare'a. Nałożenie na siebie obydwu nurtów refleksji metaetycznej pozwala dostrzec kontury szczególnego rodzaju paradygmatu, określającego podstawowe kategorie myślenia, charakterystyczne dla zwolenników emotywizmu. Konstrukcyjne uchybienia, pojawiające się symetrycznie w każdej z trzech par odpowiadających sobie teorii, stanowią dowód nieusuwalnych ograniczeń emotywistycznego modelu metaetyki.