KN-Dydaktyka akademicka. Nowoczesne metody i techniki prowadzenia zajęć SP-DA
Wykłady z dydaktyki akademickiej dzielą się na dwie części. W pierwszej za pomocą dwóch triad: doświadczenie-wiedza-nauka i uczenie się-nauczanie-praca dydaktyczna zostanie zaprezentowany główny problem kształcenia (nie tylko na poziomie uniwersyteckim). Przedmiotem analiz będą w szczególności koncepcje wybranych teoretyków nauki, takich jak Platon, Arystoteles, Bacon, Kant, Husserl, Popper, Gadamer. Druga część będzie miała charakter bardziej praktyczny. Uczestnicy wykładów zostaną zapoznani ze współczesnymi metodami i technikami pracy dydaktycznej w uczelni wyższej.
Cele wykładu:
- rozpoznawanie związków zachodzących między doświadczeniem-wiedzą-nauką a nauczaniem-uczeniem się-pracą dydaktyczną,
- identyfikowanie zróżnicowanych form wiedzy i paradygmatów nauki,
- poznanie związku zachodzącego między metodą, przedmiotem, formą wiedzy i pracą dydaktyczną,
- analizowanie kształcenia według stopni nauczania i uczenia się,
- krytyczne reflektowanie zależności między wiedzą a kompetencjami,
- opracowywanie przedmiotowego programu kształcenia (karty przedmiotu/sylabusa) i planu dydaktycznego,
- poznanie technik dydaktycznych prezentowania, sprawdzania, ocenianie i ewaluacji zajęć,
- nabycie niektórych praktycznych umiejętności pracy dydaktycznej ze studentami (np. praca na platformie e-learningowej).
Wykaz zagadnień, które zostaną podjęte na wykładzie:
- zależności między doświadczeniem-wiedzą-nauką a nauczaniem-uczeniem się-pracą dydaktyczną na podstawie idei starożytnej paidei (Sokrates, Platon, Arystoteles),
- od antycznego doświadczenia-wiedzy-nauczania do nowożytnego programu wiedzy jako władzy i hipotetyczno-eksperymentalnej wykładni doświadczenia u Rousseau i Kanta,
- zróżnicowane formy doświadczenia i wiedzy w dwudziestowiecznych koncepcjach nauki: hermeneutyka, racjonalizm krytyczny, fenomenologia, transcendentalizm, pragmatyzm,
- pedagogiczne koncepcje kształcenia wychowującego. Stopnie nauczania i uczenia się, metody nauczania, zależność między wiedzą a kompetencjami, pluralizm form wiedzy,
- cele kształcenia i ich operacjonalizacja. Kształcenie jako proces. Planowanie w edukacji. Program i plan kształcenia,
- Krajowe Ramy Kwalifikacji w edukacji akademickiej (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne),
- metody i techniki dydaktyczne. Nowoczesne media w edukacji uniwersyteckiej,
- metoda projektów,
- sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych. Określanie poziomów wymagań i kryteriów oceniania,
- Uniwersytet Klasy Światowej w Polsce.
Poziom przedmiotu
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się
Efekty kształcenia
Wiedza
W wyniku przeprowadzonych zajęć student:
- zna podstawowe pojęcia dydaktyczne i teorie wyjaśniające proces nauczania i uczenia się,
- rozumie i wyjaśnia elementy składowe procesu nauczania i uczenia i jego wielorakie uwarunkowania.
Umiejętności
W wyniku przeprowadzonych zajęć student:
- potrafi ocenić przydatność typowych metod, procedur i dobrych praktyk do realizacji zadań związanych z różnymi działaniami w obszarze kształcenia akademickiego,
- umie ustrukturyzować proces dydaktyczny, zaprojektować jego przebieg i poddać krytycznej ocenie,
- potrafi dokonywać analizy własnych działań dydaktycznych, wskazywać obszary wymagające modyfikacji, wdrażać działania innowacyjne.
Kompetencje społeczne
W wyniku przeprowadzonych zajęć student:
- jest przekonany o sensie, wartości i potrzebie podejmowania działań edukacyjnych w odniesieniu do osób nie w pełni sprawnych i ich środowiska,
- jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych;
- wykazuje aktywność, podejmuje trud i odznacza się wytrwałością w realizacji indywidualnych i zespołowych profesjonalnych działań zawodowych,
- odpowiedzialnie przygotowuje się do swojej pracy przez systematyczną obecność na zajęciach i wykonywanie zleconych zadań, współpracuje z innymi przy projektowaniu i wykonywaniu czynności dydaktycznych.
Kryteria oceniania
Metody nauczania:
- wykład konwersatoryjny,
- wykład problemowy,
- blended learning,
- analiza i interpretacja tekstów źródłowych,
- prezentacja z wykorzystaniem środków multimedialnych.
Metody sprawdzania:
- prowadzona będzie lista obecności na wykładach. Warunkiem przystąpienia do egzaminu końcowego jest obecność na co najmniej połowie wykładów. Za pełną frekwencję przewidziany jest bonus w formie 0,5 stopnia,
- dyskusja,
- testy zaliczeniowe,
- esej,
- egzamin ustny.
Kryteria oceniania:
5.0 (bardzo dobry)
Student:
- ma pogłębioną wiedzę na temat procesu nauczania i uczenia się,
- porównuje teorie wyjaśniające zależności między doświadczeniem-wiedzą-nauką a uczeniem się-nauczaniem-pracą dydaktyczną,
- rozwiązuje problemy dydaktyczne,
- przewiduje konsekwencje własnych i cudzych czynności dydaktycznych,
- inicjuje współpracę w grupie,
- uczestniczył w co najmniej 90% wykładów.
4.0 (dobry)
Student:
- ma ugruntowaną wiedzę na temat procesu nauczania i uczenia się oraz jego determinantów,
- charakteryzuje cele i efekty nauczania i uczenia się,
- projektuje własne działanie dydaktyczne,
- projektuje własne działanie dydaktyczne i potrafi je profesjonalnie uzasadnić,
- koordynuje współpracę przy wykonywaniu zleconych zadań,
- uczestniczył w co najmniej 70% wykładów.
3,0 (dostateczny)
Student:
- zna podstawowe pojęcia i teorie wyjaśniające proces nauczania i uczenia się,
- charakteryzuje uwarunkowania, cele i efekty kształcenia,
- właściwie dobiera metody, formy i środki dydaktyczne do treści kształcenia,
- projektuje własne działanie dydaktyczne,
- współpracuje z innymi w realizacji zleconych zadań,
- uczestniczył w co najmniej 50% wykładów.
Literatura
Platon, Państwo, przeł. W. Witwicki, ks. VII 514a – 521b, Wydawnictwo AKME, Warszawa 1990, s. 358-370.
Platon, Menon, przeł. W. Witwicki, [w:] tenże, Dialogi, t. I, 79d 1 – 86c 4; 96b 7 – 100c 3, Wydawnictwo Antyk, Kęty 1999, s. 473-483; s. 496-502.
Arystoteles, Metafizyka, przeł. T. Żeleźnik, t. I, ks. 1 980a – 983a (s. 2-19), Redakcja Wydawnictw KUL, Lublin 1996 i tenże, Fizyka, tłum. K. Leśniak, ks. 1 184 a-b, 189b-190b, ks. 2 192b, 194b-195a, [w:] tenże, Dzieła wszystkie, t. II, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003.
F. Bacon, Novum organon scientiarum, przeł. J. Wikarjak, Przedmowa i ks. I (aforyzmy: I-XLIV, CXXVII-CXXIX), PWN, Warszawa 1955, s. 49-55; s. 57-69.
J.J. Rousseau, Emil, czyli o wychowaniu, tłum. W. Husarski, Przedmowa, ks. II (fragmenty), Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo PAN, Wrocław 1955.
I. Kant, Krytyka czystego rozumu, tłum. R. Ingarden, t. I, Przedmowa do drugiego wydania, B XII-XIV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1957, s. 26-32 oraz tenże, O pedagogice, tłum. D. Sztobryn, Wydawnictwo Dajas, Łódź 1999, s. 46-54.
K.R. Popper, Logika odkrycia naukowego, przeł. U. Niklas, r. I § 1, § 3, § 6, r. III wstęp, r. V § 28, § 30, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002.
E. Husserl, Kryzys nowożytnej nauki.
. H.-G. Gadamer, Prawda i metoda, przeł. B. Baran, cz. II r. 2 A a, B d; r. 3 A-B, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, s. 367-375, s. 412-419, s. 465-487 (fragmenty).
J. Habermas, Technika i nauka jako „ideologia”, tłum. M. Łukaszewicz, [w:] Czy kryzys w socjologii?, red. J. Szacki, Czytelnik, Warszawa 1977, s. 342-395 (fragmenty).
J.F. Herbart, Pedagogika ogólna wywiedziona z celu wychowania, tłum. T. Stera, ks. II r. 1, r. 4 pkt. 1, 6, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 2007, s. 58-63; s. 71-77; s. 121-127.
B. Niemierko, Kształcenie szkolne. Podręcznik skutecznej dydaktyki, Warszawa 2007.
M.S. Szymański, O metodzie projektów, Warszawa 2000.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: